ఆగమ్యం

నిజాల నిలువుటద్దం నల్లబడిపోయింది

బుద్ధిహీనుల బుట్టంతా పూలతో నిండింది

అబధ్ధం నగ్నంగా బజారులో అమ్ముడైంది

నిజం చెప్పాలంటే నా తనువు వణుకుతుంది

సంసారాన్ని ఈదడంలో రెక్కలు ముక్కలైంది

రెక్కలు వచ్చిన పక్షి కొత్త గూడు వెతుక్కుంది

గమ్యం చేరలేని పయనం ఏడవలేక నవ్వింది!

లోకంలో

 ధ్వేషించే లోకంలో

శాంతి కుటీరమే కట్టబోయా...

జనం వెర్రివాడినని రాళ్ళు రువ్వారు!!

పరుగు పందెం వంటి జీవితపయనంలో

గెలిస్తే జనం మన వెనుకనే వస్తారు...

ఓడిపోతే మనల్ని వదిలేసి వెళ్ళిపోతారు!!

అనాధ లోకంలో అలసిపోయాను

నన్ను నేను రుజువు చేసుకోవాలంటూ

పద్ధతులు గతితప్పాయి కాని ఉద్ధేశాలు కావు

విజేత సంతోషంగా ఉన్నా లేకపోయినా...

సంతోషంగా ఉన్నవాడు తప్పక విజేత అవుతాడు!!

మాయపొర

మాటలురానప్పుడు అమ్మ మాట్లడకపోయినా

అన్నీ తనే అర్థం చేసుకుని సమకూర్చేది...

ఇప్పుడు మాటలొచ్చిన మనం అమ్మ ఏమన్నా

ఊరుకో నీకేం అర్థంకాదని అంటున్నాం....

ఇది అమ్మ మాటలు నేర్పినందుకు పారితోషకమా!

లేక కంటికి కమ్మిన జ్ఞానపొర మాయాజాలమా?

మాయేనేమో....అందుకే అమ్మ ప్రేమలో జీవముంది
 

ప్రశాంతం

ఆటుపోట్లకి జంకని జీవితాన్ని కావాలని కోరితే
ఆలోచనల అఘాధంలోకి తొంగి చూడబోకన్నది

సూర్యకిరణాల నుండి ఒక తంతిలాగి చుట్టబోతే
సంధ్యా సమయం దాటి కారుచీకటే కమ్మేసింది

గడచిన కాలం స్మృతుల్లో మాధుర్యం వెతగబోతే
అలజడి అలే మోముపై ముడతై అగుపించింది

పైపైన సాగరం ప్రశాంతంగా ఉందని సంబరపడితే
లోపలదాగిన తూఫాను అలై ఎగసి ముంచేసింది

ముందున్న సంబరమే మురిపించి నవ్వించబోతే
ముందరి కాళ్ళకడ్డై విధివక్రించి విరగబడి నవ్వింది

ఒక సంచారి

నేనెప్పుడూ ఓటమిని కౌగిలించుకున్న ఒంటరిని

కలల ఎరల వలల ఉచ్చులో చిక్కిన బాటసారిని

రాగం ద్వేషం స్వార్థ మత్తు వ్యసనాలకి బానిసని

నైతికపతనమై అంబరమంటని నిస్సహాయుడిని

ఎత్తులకు కుయ్యెత్తులు వేయలేని అయోగ్యుడిని

మాటల బాణాలు సంధించలేని సమరయోధుడిని

మనసుండి కూడా ప్రేమించలేని భగ్నప్రేమికుడిని

ఇన్ని వైఫల్యాల వైకల్యమున్న నిండైన విగ్రహాన్ని

అయినా చెక్కుచెదరక సాగిపోతున్న ఒక సంచారిని

ఆమెతో నేను

ఆమె నవ్వితే ముత్యాలు రాలునంట
నవ్వించి నడమంత్రపు సంపన్నుడినౌతా

ఆమె కంటి ఊసులు కవితాగానాలంట
కనులతో కనులు కలిపి ఊసులాడుతా

ఆమె  మోము అద్దానికి ప్రతిరూపమంట
మనసుని అలంకరించి ఎదురు నిలబడతా

ఆమె పెన్నిధి చలువ కలువ కౌగిళ్ళంట
మండేగుండెను ఆర్పమని దాసోహమౌతా

ఆమె నడక జాలువారే జలపాతమంట
కలసిరానికాలం ఆమె అడుగులో అడుగౌతా

ఆమెతో జీవితం అందమైన ఊహలసౌధమంట
నిజమంటే కనులు తెరచి కలగంటూ కైవసమౌతా

ప్రేమసాక్షి

 

పొగత్రాగితే పోతుందా వేదనంటావు

సిగరెట్టు కాలిస్తే తీరేనా భాధంటావు

మదిలో రూపాన్ని కాలుస్తున్నాను

పొగతో నా పోకడే మార్చుకుంటాను

మందే మనుగడగా మలచబోతాను

గుండెండితే గొంతు దప్పిక తీర్చాను

మత్తులో నన్నని నిన్ను తలచాను

నిన్ను మరువని నా గుండెలవిసేను

మద్యం మరిపించలేదని మురిసేవు

నా ప్రేమకి ఇదే సాక్ష్యమని అంటావు

ఇదే పరమార్ధమా?

మట్టితో బొమ్మను చేసి 

కలలతో అదృష్టాన్ని రాసి

నూలుపోగుతో బంధాన్ని వేసి

అందించే అనురాగానికి గిరి గీసి

బ్రతుకుకి స్వార్థపు రంగుని పూసి

సాగించే పయనం పేరే జీవించడమా

మనిషి పుట్టుకకు ఇదే పరమార్ధమా?